ارزیابی عوامل اثر گذار بر فضای ارزش آفرینی طبیعت گردی در اکوسیستم های بیابانی (نمونۀ موردی: مرنجاب)

ارزش آفرینی یک مفهوم جدید، ارزشمند و بسیار گسترده است. نظریه پردازان، آن را ایجاد یک چیز ارزشمند از هیچ می دانند. بدون شک، تلفیق مناسب و دقیق طبیعت گردی و ارزش آفرینی می تواند فرصت های بدیع اقتصادی به همراه داشته باشد که یکی از پیامدهای آن توسعۀ فرصت های اشتغال است تا توریسم در رویکردی اکوسیستمی، از لحاظ بوم شناسی در طولانی مدت قابل قبول و از لحاظ مالی، خودکفا و از نظر دیدگاه های اجتماعی و اخلاقی برای جوامع محلی مفید و نوی بخش باشد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی عوامل اثرگذار بر فضای ارزش آفرینی طبیعت گردی در اکوسیستم کویری با استفاده از روش دلفی انجام شد. ابزار پژوهش پرسش نامه ای با 6 شاخص، 21 معیار و 125 زیرمعیار بود که توسط 25 کارشناس خبره در قالب پرسش نامۀ دو مرحله ای دلفی و طیف پنج گزینه ای لیکرت پاسخ داده شد. یافته ها نشان داد که معیار فرهنگی آموزشی با میانگین وزنی 1/096 دارای بیشترین ضریب تأثیر گذاری بر کارآفرینی اکوتوریستی در کویر مرنجاب بوده است. معیار اجتماعی با میانگین امتیاز وزنی 0/946 در رتبۀ دوم قرار داشت و معیارهای طبیعت گردی، زیرساخت های اولیه، حمل ونقل، اقامتی و رفاهی تفریحی به ترتیب با میانگین امتیاز وزنی 0/665، 0/560، 0/588، 0/559 و 0/524 در جایگاه های سوم تا هفتم قرار گرفتند. معیار بازار محلی با میانگین امتیاز 0/508 نیز هشتمین معیار مؤثر بر کارآفرینی اکوتوریستی تشخیص داده شد. معیارهای ویژگی های خاک، سیمای فیزیکی، اقتصادی، پوشش گیاهی، اقلیم منطقه، حیات وحش، نهادی، تبلیغات و اطلاع رسانی، بهداشتی درمانی، غذا و نوشیدنی، منابع آب، ارتباطی ـ الکترونیکی و حساسیت محیطی به ترتیب در جایگاه های بعدی اثرگذاری بر فرصت های کارآفرینی اکوتوریستی قرار داشتند.